Rozdział 20

Ola: 
(...) Ujrzałam w nich... Roberta. Po chwili ciszy odezwał się
- Mogę ? 
Nic nie odpowiedziałam, tylko gestami rąk pokazałam mu żeby wszedł. Usiadł na kanapie, najwidoczniej zauważył że coś się stało.
- Co się stało ? - zapytał z troską w głosie
- Mój tata..on...on nie żyje - rozpłakałam się.
Podszedł do mnie i przytulił. Brakowało mi tego.
- Zostaniesz u mnie na noc ? - po chwili zapytałam się 
- Przecież nie zostawię Cię w takim stanie. 
Siedzieliśmy w ciszy. Robert wiedział że nie dam rady o niczym mówić...
Robert: 
Gdy dowiedziałem się że Oli tata nie żyje, po prostu mnie zatkało. Sam straciłam tatę jak miałem 16 lat. Doskonale wiem ci ona teraz czuję...

~ Następny dzień ~

Ola:
Wstałam dzisiaj, bardzo wcześnie. Cieszyłam się że Robert jest przy mnie w tak ciężkiej chwili. Poszłam do łazienki, umyłam się, uczesałam i ubrałam w to: 

Zeszłam do kuchni, był już tam Robert i robił śniadanie. 

- O, już wstałaś. Siadaj, zaraz będzie śniadanie - uśmiechnął się 

- Dzięki, ale nie jestem głodna 

- Ola ! Musisz coś zjeść ! 

- Ale... 

- Nie ma żadnego 'ale' - przerwał mi. Pociągnął mnie za rękę do stołu i posadził na krześle.

Byłam zmuszona zjeść śniadanie. Nie powiem było pyszne. 

- Robert ? - zwróciłam się do niego

- Tak ? 

- Pojedziesz zemną do mojej mamy ? 

- Pewnie ! 

- Dziękuję - uśmiechnęłam się 

Robert posprzątał po śniadaniu, oczywiście chciałam mu pomóc, ale mi nie pozwolił. Następnie pojechaliśmy do mamy. Po 30 minutach byliśmy na miejscu. Ponieważ miałam klucz, weszliśmy do środka. 

- Mamo jestem ! - zawołałam 

- W sypialni - usłyszeliśmy zapłakany głos mamy

Razem z Robertem, poszliśmy na górę a następnie do sypialni rodziców. Mama siedziała na łóżku i oglądała zdjęcia 

- Mamoo ! - przytuliłam ją. 

- Dzień dobry - powiedział Robert.

Ona popatrzyła na niego i uśmiechnęła się. Przedstawiłam jej Roberta mówiąc, że to mój chłopak. Mama opowiedziała nam co się stało z tatą. Dobrze że był ze mną Robert...

~ 2 dni później ~

Ola: 

Dziś miał odbyć się pogrzeb taty. Mojego taty, którego tak bardzo kochałam. Na samą myśl o tym łza kręciła mi się w oku. Nadal nie wierzę że on nie żyję. Myślę ze gdzieś wyjechał i niedługo wróci. 

Z Robertem wszystko sobie wyjaśniłam i znów jesteśmy razem. Za 2 godziny miał rozpocząć się pogrzeb. Ubrałam się w to: 

I razem z Lewandowskim pojechaliśmy po moją mamę. Po kilkunastu minutach byliśmy na miejscu. Mama krzątała się po salonie szukając swojej torebki. W końcu ją znalazła i mogliśmy jechać. Po chwili byliśmy na miejscu. Było już tam parę osób. Nagle zobaczyłam Marco i Wiktorie. 

- Robert, to jest Marco z Wiktorią ? - zapytałam

On przyjrzał im  się i po chwili odpowiedział mi 

- Tak, to oni. 

Podeszliśmy do nich. Gdy nas zobaczyli uśmiechnęli się

- Co wy tu robicie ? - zapytałam 

- Ola, przyjechaliśmy. Przecież wiesz jak bardzo lubiłam twojego tatę - odpowiedziała mi Wiktoria. 

Rozmawialiśmy jeszcze chwilkę, następnie weszliśmy do kościoła i zaczął się pogrzeb...

Po 3 godzinach pojechaliśmy do mojego domu. Zabraliśmy mamę, Marco i Wiktorię. Reszta dnia spędziliśmy w towarzystwie Reus'a i Kochańskiej, ponieważ mama źle się poczuła i poprosiła Roberta żeby odwiózł ją do domu...

________________________________________

Hejka :3 Jak tam wakację ? U mnie świetnie <33 

Dziękuję za komentarze, ale szkoda że ich było tylko 5 ;( 

Dziękuję osobom które czytają i komentują mojego bloga.

Kocham Was <33 

Powiem wam że bardzo bym się ucieszyła jakby pod tym rozdziałam było 10 komentarzy.. 

To już 20, niedługo już będę kończyć to opowiadanie. 

Zapraszam na mojego drugiego bloga: 

http://zagubionawswoimswiecie.blogspot.com/

Pozdrawiam Ola :*